Kiss my pop!

Γράφει ο giorgioStar

Νίκος Καρβέλας

'Ολα είναι μες στο μυαλό…στο δικό του σίγουρα! (Δισκοκριτική)

Ο πολυπράγμων  και πολισχιδέστατος Νίκος Καρβέλας, τυχαίνει να είναι ο αγαπημένος μου 'Ελληνας καλλιτέχνης ever γι’αυτό και αναλαμβάνω με χαρά να γράψω γι’ αυτόν στην πρώτη μου δημοσίευση στο blog. Σύμφωνα με αναφορές της μητέρας μου, τον ακούω από εμβρυϊκή ηλικία. 'Ενα από αυτά που του αναγνωρίζω και προσκυνώ χωρίς ιδιαίτερες παραφιλολογίες, μύθους και κολλήματα, είναι ότι άπαντες οι 'Ελληνες τον έχουν ακούσει και τραγουδήσει, σε όποια τους ηλικία και φάση, τις περισσότερες φορές χωρίς καν να το ξέρουν, μέσα από τις δημιουργίες του. Το ομολογούν και οι 6 εκατομμύρια πωλήσεις από δίσκους που φέρουν την υπογραφή του. Αυτό σημαίνει ότι σε κάθε ελληνικό σπίτι, υπάρχει δίσκος βινυλίου, κασέτα ή cd που αναγράφει το όνομα του Νίκου Καρβέλα στους συντελεστές του. 

Θα μπορούσα να πλέξω ένα ωραιότατο εγκώμιο για την ιδιαίτερη περσόνα του σε συνδυασμό με τη μουσική του υπόσταση, δυο συνιστώσες που αλληλεπιδρούσαν πάντα και αλληλεπιδρούν ακόμη μεταξύ τους για να έχουμε το αποτέλεσμα του έργου του καθώς και να αρχίσω να αραδιάζω επιχειρήματα και αποδείξεις για ποιο λόγο τον θεωρώ από τους καλυτερότερους, αν όχι τον καλυτερότερο από όλους. Εμείς όμως είμαστε εδώ για να παρουσιάσουμε το νέο album του Νίκου Καρβέλα “'Ολα είναι μες στο μυαλό” που κυκλοφόρησε πριν λίγες εβδομάδες από τη νέα δισκογραφική του στέγη (Heaven Music) μετά από 2 σχεδόν χρόνια αποχής με τελευταία δείγματα δουλειάς,  το μελωδικό “Αντίο χειμώνα” του 2009 (LYRA).

Γενικά:

Από το δίσκο “Ολα είναι εντάξει” (Sony Music, 2000) και μετά, τα albums του Καρβέλα άρχισαν να αλλάζουν ύφος, ήχο, άκουσμα, προθέσεις, διαθέσεις, αισθητική, λόγο. Ο ήχος γίνεται πιο καθαρός, με προφανή το ροκ υπόβαθρο, οι δίσκοι αποκτούν συνοχή χωρίς να στηρίζονται στην πολυχρησιμοποιημένη πολυσυλλεκτικότητα που χαρακτήριζε παλιότερους δίσκους του αλλά και μετέπειτα δίσκους άλλων καλλιτεχνών και η πρόθεση σταματά μαχαίρι να είναι οι βαρβάτες πωλήσεις που ούτως ή άλλως πετύχαινε με την 'Αννα Βίσση και άλλους καλλιτέχνες. Στόχος είναι πλέον η ανάγκη της έκφρασης και της δημιουργίας και η αποτύπωση μουσικών ιδεών και απόψεων πάνω σε διάφορα θέματα, όχι μόνο στα ερωτικά του σουξέ πάνω στα οποία βασίστηκε η βιομηχανία των σουξέ στη χώρα μας.

'Ετσι και το “'Ολα είναι μες στο μυαλό” παραμένει σε αυτό το ύφος, εκπλήσσοντας ευχάριστα με ένα καρβελικό στοιχείο που δε σταματά να εξελίσσεται και να παραμένει φρέσκο παρά τα ημερολογιακά και καλλιτεχνικά του χρόνια, διδάσκοντας παραγωγή και ήχο στα νέα συγκροτηματάκια που πασχίζουν, μα δε μπορούν, αλλά και στους συνομίληκους συνθέτες που έμειναν στις πενιχρές αντιλήψεις ενορχηστρώσεων των ελληνικών 80s (με την κακή έννοια)!

Ο δίσκος

11 κομμάτια, 7 νέα και 4 διασκευές παλαιότερων ιστορικών καρβελοτράγουδων συνθέτουν το δίσκο που για εξώφυλλο παρουσιάζει ένα ολόγραμμα προσώπου με ένταση στην περιοχή του εγκεφαλικού φλοιού (του μυαλού με λίγα λόγια) και εμπλουτίζει τη συσκευασία με bookletακι με όλους τους στίχους. Ροκ βάση είτε σε μπαλλάντες, είτε σε πιο ποπ/ροκ ρυθμικά κομμάτια, με πολύ δεμένο στίχο, θέμα για το οποίο τον κατηγορούν με κάθε ευκαιρία, παραγωγή και ενορχηστρώσεις που επιμελείται ο ίδιος (παίζει και σχεδόν όλα τα μουσικά όργανα), ντουέτο με άλλο αμετανόητα-πάντα νέο- ροκά Λάκη Παπαδόπουλο (το πρώτο ντουέτο του με άλλο καλλιτέχνη πέραν της 'Αννας Βίσση) και θέματα που αφορούν στο χρόνο, το θάνατο, την απόγνωση, τη μοναχικότητα, τις ανθρώπινες αυτοκαταστροφικές τάσεις, τη λύτρωση. Χρήση εγχόρδων στα πιο πολλά κομμάτια, όργανα τα οποία γενικότερα προτιμά τελευταία για να στολίζει τις συνθέσεις του και προσωπικά αγαπημένα, δυνατά κρουστά, σπαρακτικές ηλεκτρικές κιθάρες και μπάσα αλλά και κλασσικό και διαχρονικότατο πιάνο αποδιδόμενο με το μοναδικό καρβελικό τρόπο.

Τα τραγούδια

Δε μπορώ να τα βαθμολογήσω ένα ένα ξεχωριστά. Το καθένα το ξεχωρίζω για αυτό που είναι και αυτό που είναι, για τα δικά μου μέτρα και αισθητική, με καλύπτει απόλυτα. Στγκεκριμένα:

1.  'Ολα έιναι μες στο μυαλό. Πρώτο single και ντουέτο με το Λάκη Παπαδόπουλο. Φρέσκο, mainstream/rock κομμάτι, που δικαίως είναι και πρώτο single του δίσκου, ίσως το πιο εμπορικό από όλα, με τρομερό δέσιμο των δύο γερόλυκων της ροκ και με μια φράση που μάλλον είναι το γενικότερο μότο του δίσκου: “Ζωή είναι αυτό που εσύ διαλέγεις να είναι...”

2.  Ποτέ μη λές ποτέ. Η γνωστή μπαλλάντα του 1988 («Δημόσιες σχέσεις», Sony Music, εδώ) διασκευασμένη σε μια πιο rock εκδοχή με μπόλικες ηλεκτρικές κιθάρες που δε δείχνει καθόλου λίγη ή αναχρονιστική!

3.  Ο εχθρός. Ψιλομπαλλαντοφέρνει με τη μπόλικη δόση πιάνου, μπορεί να σε μεταφέρει “αλλού”, έχει και ψυχεδελικά στοιχεία! Δίδαγμα: του εαυτού μας ο μεγάλος εχθρός είμαστε εμείς...

4.  Μαύρα στίγματα. Το αγαπημένο μου όλων. Πιο ρυθμικό κομμάτι και εδώ γίνεται και η χρήση των εγχόρδων που ανέφερα παραπάνω. Ιδανικό για αμάξι που τρέχει σε καλοκαιρινό καιρό, με εσένα μέσα να ξεδίνεις. Θα μπορούσε να είναι Πλιατσικοτράγουδο (σε πολύ κατεβασμένο τόνο). Αυτός ο τόνος όμως,μπήκε κατευθείαν στην κορυφή των προτιμήσεών μου από το δίσκο.

5.  Ανεμόσκαλα. 'Αλλη μια μπαλλάντα με πιάνο-έγχορδα και θυμίζει παλιό Καρβέλα στις γλύκες του, είδος κομματιών που τα περιορίζει στους τελευταίους δίσκους του (βλέπε Θρίλερ, Μπλε, Μικρόβιο), είναι, δε, πάντα παρόντα και χαρακτηριστικό τους είναι η ακροβασία τους από το ξέσπασμα στο μέλωμα και τούμπαλιν. Η ανεμόσκαλα είναι πολύ αντιπροσωπευτικό κομμάτι αυτής της συνθετικής οπτικής.

6.  Νάντια. Πολύ πολύ ενδιαφέρουσα διασκευή μιας άλλης παλιάς μπαλλάντας («Τσούζει», 1989, Sony Music εδώ), πολύ καλοκαιρινά κατασκευασμένη, πολύ δροσερή και με αυτή την πανέξυπνη προσθήκη κοντραμπάσου που το κάνει ακόμη πιο catchy. Θα αρέσει ευρέως και να σημειωθεί πως η εταιρεία γενικότερα, θέλοντας να δώσει εμπορικό τόνο στο δίσκο, χρησιμοποιεί τις διασκευές αυτές για να πετύχει στα airplays.

7.  Η αλήθεια γυμνή. Αγαπημένο επίσης, θα μπορούσα να το φανταστώ να το τραγουδάει η Georgia των Μπλε και μιλά για τη μία και αυτή αλήθεια που ανάλογα με το πως τη βλέπει ο καθένας μπορεί να είναι είτε άσχημη είτε όμορφη.

8.  Zanax ή Lexotanil. Στην αρχή μου φάνηκε παράξενο. Μουσικά κυρίως. Μετά όταν άκουσα και το στίχο και κατάλαβα ότι πρόκειται για μια ιστορία ουσιαστικά όπου ο ήρωας του τραγουδιού έχει γνωρίσει την ίδια την κατάθλιψη από τη μοναξιά του και τις διάφορες κακουχίες και στο τέλος πεθαίνει, παρατήρησα ότι όλη αυτή η πορεία εκτελίσσεται και μουσικά και είναι απόλυτα εναρμονισμένο με το στίχο και ευφυέστατο ως δημιουργία. Δίδαγμα: εφόσον όλοι κάποτε θα πεθάνουμε, το θέμα δεν είναι να ζει κανείς ή να μη ζει αλλά να πεθάνει από τα ψυχολογικά του αδιέξοδα με zanax ή lexotanil? Ιδου η απορία!

9.  Μαύρο σε μαύρο. Το 2ο αγαπημένο μου του δίσκου. Πιάνο πιάνο πιάνο, βιολιά αλλά και κρουστά. Είναι απλά δυνατό! Ακούστε το κι αυτό σε ψηλή ένταση.

10.  Βλάκα. Μια metalίστικη διασκευή του Βλάκα («Δημόσιες Σχέσεις», 1988, Sony Music εδώ) με Rammstein επιρρόες, που δε θυμίζει σε τίποτε την πρώτη εκτέλεση αλλά αποτελεί ξεχωριστή στιγμή στο δίσκο, χωρίς να το βλάπτει, απεναντίας να του δίνει extra credit και ως προς την επιλογή του και ως προς την ιδέα της ανακατασκευής του κατ' αυτό τον τρόπο.

  

11.  Καλοκαιρινές διακοπές. Η μοναδική μου ένσταση στο δίσκο. Το πρωτότυπο («Σα Δίσκος παλιός», 1985, Sony Music εδώ) είναι σα να βγήκε φέτος, σα να βγαίνει κάθε χρόνο και παραμένει φρέσκο και ζωντανό. Δεν το επιλέγεις για διασκευή, πόσο μάλλον όταν την κάνεις λίγο παρωχημένη, σαν καλοκαιρινό remix από euro-djs των 90s.

Συμπέρασμα

Πρόκειται λοιπόν για ένα πάρα πολύ καλό υλικό από ένα συνθέτη που δε σταματά να παράγει και να δουλεύει τόσο επαγγελματικά στη μουσική του και σε μια περίοδο όπου τα νέα ελληνικά pop/rock bands ψάχνονται και δε βρίσκουν τίποτε και οι φτασμένοι 'Ελληνες ροκ δημιουργοί εμμένουν στους τρόπους που δούλευαν στο παρελθόν χωρίς να μπορούν να προτείνουν τίποτε νέο. ‘Εχουμε ένα δίσκο που δείχνει πρόοδο, συνέπεια, ταλέντο και διαχρονικότητα ταλέντου, αυθεντικότητα και θετική εξέλιξη.

Βαθμολογία
Δίνω ελεύθερα το 8,5άρι μου στο δίσκο, το αξίζει, τον προτείνω σε όλους αυτούς που θέλουν να ξεφύγουν από τη μαζική και τετριμμένη pop/rock που σερβίρεται με περίσσεια στο ελληνικό κοινό, να αφεθούν στις καλοπαιγμένες μελωδίες των τραγουδιών, να καταλάβουν τα 2-3 ξεχωριστά θέματα που θίγονται μέσα από τους στίχους του και τέλος να θυμηθούν πόσο ευφυής και ενεργός είναι ο Καρβέλας και σε αυτό τον αιώνα όσο εμείς οι απλοί θνητοί συνεχίζουμε να μιζεριάζουμε για την ανατρεπτική του έκφραση που υπήρχε πριν εμείς γεννηθούμε και καθώς φαίνεται θα συνεχίσει και όταν εμείς παύσουμε να ζούμε…