Lady GaGa "Born this way" Track by track review

Χτες διέρρευσε στο internet το δεύτερο ολοκληρωμένο άλμπουμ της Lady GaGa "Born this way", ενώ σήμερα είναι διαθέσιμο επίσημα σε live streaming. Επίσημα κυκλοφορεί στις 23 Μαίου. Το άλμπουμ το άκουσα και σας μεταφέρω τη γνώμη μου track by track!

01. MARRY THE NIGHT: Χορευτικός δυναμίτης με αισθητική 90s που θυμίζει έντονα τις techno εποχές και ιδιαίτερα το "Rhythm of the night" των Corona. Εξαιρετικό ξεκίνημα που προδιαθέτει για τη συνέχεια. (10)



02. BORN THIS WAY: Δε χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις μιας κι έγινε επιτυχία παντού. Στην αρχή μου φάνηκε απλά ok, τώρα το λατρεύω, χωρίς όμως να αποτελεί το καλύτερό της τραγούδι. Το πρώτο επίσημο single του άλμπουμ με essence "Express yourself" κι επιθετικά vocals. (8)

03. GOVERNMENT HOOKER: Η οπερατική εισαγωγή με το όνομα της GaGa το καθιστά από τις πρώτες νότες μέχρι τις τελευταίες σε ένα από τα καλύτερα τραγούδια του άλμπουμ. Tα ηλεκτρονικά στοιχεία με την γερμανική 90s house και techno δένουν σε ένα ευφυές pop σύνολο. (10)

04. JUDAS: Το δεύτερο επίσημο single. Δεν έγινε τόσο μεγάλη επιτυχία όσο περίμεναν όλοι. Θα του έβαζα 10 αν δεν ήθελε να μοιάσει απεγνωσμένα στο "Bad romance". Όπως και να'χει είναι ένα κλασικότατο κομμάτι GaGa, χορευτικό, αυθάδες και ωμό. (9)

05. AMERICANO: Ήχοι mariachi μπερδεύονται πανέξυπνα με το beat. Το τραγούδι θα λατρευτεί αθεράπευτα σε όλες τις ισπανόφωνες χώρες. Ομολογώ ότι το προτιμώ σε ballad version όπως το ερμήνευσε σε συναυλίες της, όμως αυτό δε θα το εμποδίσει να γίνει μεγάλη επιτυχία το καλοκαίρι! (8)

06. HAIR: Με όμορφη εισαγωγή και κουπλέ. Ύμνος στην ελευθερία "I've had enough, this is my prayer, That I'll die living just as free as my hair" που αρχικά δε μου έκανε μεγάλη εντύπωση, αλλά είναι μέχρι να ανακαλύψεις το free spirit που κρύβει. Ένα τραγούδι που άνετα θα το έλεγε η P!nk. (8)

07. SCHEIßE: (που σημαίνει "f**k" ή crap στα γερμανικά) Το ακούσαμε πρώτη φορά σε remix πριν πολλούς μήνες στην επίδειξη του Thierry Mugler στο Παρίσι. Η επιθετική γερμανική techno υπερισχύει και πάλι και το μετατρέπει σε club banger. (8)

08. BLOODY MARY: Ένα από τα πιο ιδιαίτερα τραγούδια του άλμπουμ με φωνητικά που τσακίζουν. Θυμίζει τα πρώτα τραγούδια των Army of Lovers. Ένα από τα διαμάντια του δίσκου που αξίζει να το ανακαλύψετε και να γίνει αγαπημένο. (10)

09. BAD KIDS: Εκτός του ότι είναι το χειρότερο τραγούδι του άλμπουμ, παίζει να είναι και το χειρότερο τραγούδι που έχει πει μέχρι στιγμής. Αδιάφορο, χαζό, χωρίς λόγο ύπαρξης. (4)

10. HIGHWAY UNICORN (ROAD TO LOVE): Όχι, δεν είναι το "Judas" ούτε το "Born this way", THIS is the ultimate epic του άλμπουμ! Ουρλιάζει να γίνει single και είναι το τραγούδι που σε πορώνει πιο πολύ από οποιοδήποτε τραγούδι στο άλμπουμ. (10)

11. HEAVY METAL LOVER: Δεν είναι το καλύτερο τραγούδι του άλμπουμ αλλά έχει άποψη και δεν το λες με τίποτα κακό. Ούτε επικό είναι, ούτε εμπνευσμένο το λες, αλλά ένα cool pop τραγούδι που δεν ενοχλεί. (7)

12. ELECTRIC CHAPEL: Έντονη ροκ με στοιχεία ηλεκτρονικά και dreamy φωνητικά στο κουπλέ που θυμίζουν το κλασικό "Voyage voyage". Ένα από τα πιο αγαπημένα μου tracks στο άλμπουμ, το οποίο αποτελεί το δεύτερο κρυμμένο διαμαντάκι μετά το "Bloody Mary". Η ηλεκτρική κιθάρα σε συνδυασμό με το ρυθμό κάνουν το τραγούδι εκνευριστικά άψογο. (10)

13. YOU AND I: Παραγωγής του πρώην άντρα της Shania Twain, Robert "Mutt" Lunge, αποτελεί τη μεγαλύτερη αμερικανιά του άλμπουμ. Με ποπ/ροκ στοιχεία κι ένα essence country στα φωνητικά. Το προτιμώ με πιάνο όπως το ερμήνευε στις συναυλίες της. Αντικειμενικά σαν τραγούδι δεν έχει κάτι να πει και φινάλε που θυμίζει "What's up" των 4 Non Blondes. (6)

14. THE EDGE OF GLORY: Είναι by far το καλύτερο τραγούδι του άλμπουμ. Με έντονη 80s αισθητική, ένα απλό, normal κομμάτι που σε ξεσηκώνει, με μια GaGa να τα δίνει όλα φωνητικά και να δείχνει πόσο μεγάλο ταλέντο είναι. Αποτελεί το τρίτο επίσημο single και ήδη εκτός από διθυραμβικές κριτικές σκίζει στα charts. (10)


ΓΕΝΙΚΗ ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 8/10
ΓΕΝΙΚΑ ΣΧΟΛΙΑ: Ένας δίσκος αξιόλογος και αξιοπρόσεκτος, με 80s και early 90s sci-fi και goth αισθητική που είναι έκδηλη σχεδόν σε όλα τα κομμάτια, οπότε είναι πολύ λογικό να μην αρέσει σε όλους. Παρ'όλα αυτά η σφραγίδα της GaGa δε λείπει ούτε στιχουργικά, ούτε μουσικά, ενώ ερμηνευτικά είναι στα καλύτερά της. Μπορεί ο δίσκος αυτός να μην έχει τόσο τρανταχτά και extremely catchy τραγούδια όπως στα "Fame" και "Fame Monster", όμως δείχνει ότι η GaGa πάει ένα βήμα παραπέρα δοκιμάζοντας νέους ήχους, ή retro ήχους με μουσικές καινοτομίες, και δεν επαναπαύεται (με ελάχιστες εξαιρέσεις όπως το "Judas" που είναι το δίδυμο αδερφάκι του "Bad romance"). Σίγουρα θα πέσουν πολλοί να την φάνε, αλλά at the end of the day, η μουσική μετράει, και μουσικά η GaGa ξεπερνάει σε επίπεδο πολλούς νέους ποπ καλλιτέχνες. Ένας ώριμος δίσκος που ακόμα και κάποιος που τη μισεί θα βρει τραγούδια να του αρέσουν, ακόμα και να πορωθεί. Το άλμπουμ ήδη έλαβε πολύ θετικό review από το αυστηρό NME, όπου το βαθμολόγησαν με 8 στα 10.